Cemiterio das Gaivotas. A primeira viaxe do libro de Rafael Lema

PRIMEIRA VIAXE

PRIMEIRA SINGRADURA
                    
                    A 10-45. Atención máquina, largamos cabos.
                    Ciabogamos a Erandio, largamos remolques. Para.
                    Fondo rizón estribor.

QUERIAMO-LA luz a mediodía,
a través dos nosos humedos ollos vela.
Queriamo-lo camiño cos tendóns quebrados,
coas voces perdidas nun aire insondable.
Acadamo  ver cando xa estabamos cegados.
Os intres de calma seguíu un aire dalquitran
e de novo o mar comezou a ondear 
o seu baile no meu corpo.
Dos tempos dos espellos xurdiron 
as horas das postas de sol.
Para dubidar de novo á beira dun río.
Para sair de novo, agora, outr vez
ó camiño.
E andar, ainda que descalzo.

                    A 18-30. Atención máquinas a virar.
                    A Pique o rizón.Diversas marchas. Todo Avante, fora de                         puntas. Listos de máquinas. 

Ulises non precisa zapatos
nin coñece as rotas. No mar os camiños son os ronseis 
que deixa o mariño. El trázaas a cada viaxe.
Pero si precisa compañeiros 
para subir ós mastros, compadrear aventuras, 
recolle-las velas 
ateigadas de estrelas caídas ó longo a nuite. Voces antigas
non  poden calar, 
non poden rompe-lo silencio dun mar só.

Eu sei de ollos que non miraron ó seu peito, 
eu sei de días que non coñecen misterios,
de camiños que se pegan ós meus pasos.
Eu sei de mares silentes
refuxio doutros bosques.
Esquézome da casa, da miña horta, da chalana
de pescara crepúsculos con redes e canas de oso,
cos dentes.
Os brazos multiplicados
nos remos, 
a anguria rilada entre cancións.
Debaixo de cada home berros sen nome,
nenos devorados na súa pureza primeira.

Agora que os cans ladran en alta mar,
acórdome du soño azul coma río lastimeiro.

                        A 19*12. castro ó través, d:2. Punta Pescador ó traves,
                        d:3.

Ó fondo dúas praias dormen, no medio un faro branco
úneas ou sepáraas co seu alento.
Os montes pa algazo, o sol coma navío.
A gaivota sorrí convertida en can.
¡Mira!, choran por unha revolución de caraveles murchos.
«Sei que vou perder, mais combatirei».
«Funme sen nada, que mais quero»
Pozo, caída, todos 
tiñan facilidades para daren rodad 
e crearen intres de ilusión.
Anunciamos tormenta, amarrouse a frota 
ó foso.

Apenas recordamo-los momentos, 
esquecemo-lo camiño ou os camiños.

                        A 20-40. Cao Allo 180/v a 6’55. Cabo Maior 180/v
                        a 8 3/4 millas. San Emeterio 180/v a 18 millas.

Chegamos á luz daquela illa. 
Coma extranxeiros que non entenden a súa lingua
acercámonos con arrepío a ela.
Vén a nós. Amámola.
E no mesmo silencio fómonos.

                    FINALIZAMO-LA PRESENTE SINGRADURA CON 
                    VENTO FRESQUIÑO DO NW E MARUXÍA DO
                    MESMO. CEO SEMICUBERTO E BOA
                    VISIBILIDADE.

                    NO MAR A UN DE NOVEMBRO.

SEGUNDA SINGRADURA

                    A 00-*50. Punta samos 186/v a 15 millas. Tazones 186/v
                     a 13. Cabo penas 180/v a 9. Cabo Vidio 180/v a 14
                    millas.

QUEN coma Ulises, 
Coñecedor do único mar que axita a terra.
Aquí non existen os límites,
nin valadares, maros particións.
As vidas camiñan sen moverse
máis alá de dous palmos de babor a estribor.
O sol reventa en ascuas, é o teu aliado
e o teu enemigo.
Ë dicir compañeiro de viaxe.

                    A 05-05. Cabo Busto 180/v a 16 millas. Estaca de 
                    Bares a 180/v a 3 1/2. Cabo Ortegal a 180/v a 3 3/4.
                    Candelaria 150/v a 3,2 millas.

Recoñezoo 
das rías nos portos.
Co medo puños de salitre
na súa mirada umbría, 
coa súa ira, a coraxe, os mortos, 
nun blues triste de alquitrán
e rompeolas
o vello mariñeiro non coñece a nada.
Regresástedes dunha guerra cruel,
Toda a túa raza sucumbíu loitando
no posto de tódalas batallas dos séculos.
Sempre gañando, sempre derrotados.
OS que volven escollen 
o mar para esquecer.
E o mar recorda. É o latexo eterno.

                        A 10-15 Párase a máquina. Cabo Prior 150/v a 4’5
                        millas. Todo avante. Illas Sisargas 150/v a 5 3/4 millas.

Escura é a túa camisa, doces as túas cancións, 
o lume come á muller que agarda sentada na súa almofada de encaixes e cadeas.

E outro dous de novembro subirás ó calvario.
Caeu unha folla na praza, 
soaron tambores pel de lúa. 
Si, é ela.
Pinta de azul os rapaces, branquea ainda mais o teu pranto.
O coñac, o tabaco quer necesitanm as túas veas.
Cómete despacio, 
é ácido.

Ela chamáse morte, é segadora.
Cinza e incensode pico de gaivota
cobren o lugar onde as vellas minas 
do volfram e do estaño.
O martelo, as pedras,
a auga que non coñece canle.
Todo te fire.
As xentes agólpanse ós muros cansos,
ó campanario en ruinas.
Ti sobes a colina 
co camiño de pedra que sobe a colina.
Buscas unha mirada a aafundirte
con todo a bulir silente duns ollos.

Se alguen te ama, outros moitos entón comezarán a odiarte.

Hai dúas gaivotas sen sono,
o esqueleto do aire corrómpese, 
e desfeito fíltrase na nosa pel 
o seu po.
Co oco oso dun can morto
xoga o teu neno.
Os rompidos ciamentosda igrexa 
miran.
Pero non estás aí, ti que todo sabes.
Ë o mar o que conta as historias dos teus.
Cabalgas por un mundo
aceite de saín  e non ves nada.
Acaso ferros e cravos, brazos
con cordas que amarrar. Acaso.

                        A 13-42. Cabo Vilán 135/v a 41/4 millas. Abo Touriñan                         90/v a 4. cabo Fisterra 90/v a 9’5 millas.

Caeu unha folla 
Non calou o cabalo da fronte de mármore.
Nin o espello, os grilóns, o camiño.
Os caraveles son roxos, o seu sangue semella 
o anel da lúa de novembro.
Zucre e pand e ovo, 
un puñal che crvaran e ti sacas 
sen esforzo. 
Non calou o cabalo sen estribos. 
Branco.
Amigo, A herba garda o noso latir primeiro. 
Dóeme a terra que me busca, 
o firme sostén das miñas pernas, 
terra que me fala das miñas xeracións, 
a terra onde todos descansan.
Non o vaivén, non o continuo formigueo 
dun morado pracer que abrasa. 

Eu, sen tí, sen os teus mortos. 
Só, co silencio azul onde non existen a nada. 
Só 
coas miñas palabras.