RAFAEL LEMA E CARLOS SAN CLAUDIO. O CARLOTO DE FISTERRA
Dous amantes do mar, un home do ferro e un escritor, unha libreta de notas, unha terraza en Camariñas, un paseo por Camelle, un xantar na Ponte do Porto. E van saindo crónicas do mar levado polo tempo, recordos dos que xa non están atrapados ao voo das lembranzas do mergullador e amañadas polo escribano. Crónicas a dúas mans que falan dunha xente ferida polo vento e dun país con sal nas veas.
4
O CARLOTO DE FISTERRA
Trateino en Fisterra, tras o desastre do Casón (1987), nos seus restos traballamos. O Carloto levaba un bar do porto e facía de boteiro cos mercantes do seo marítimo, intercambiando mercadorías e traendo a terra contrabandos, sobre todo tabaco. Na súa taberna mostraba caixas de cartón baleiras de numerosos países, sobre todo marcas rusas, porque boa parte da tripulación dos barcos cos que trataba eran soviéticos. Dáballes licores por tabaco. Pero a este raqueiro da vida valíalle todo o que atopaba no mar. Coñecino cando observei -entre confuso e alucinado- desde o noso «barco do ferro» unha especie de caixón flotando no mar de fóra.
Era unha lancha pequena cun home grande, e a popa traía amarrados en ristra ata sete arcóns conxeladores de 2×1 metros, que atopou de quebras. Era fortachón, un langrán cunhas mans grandes e enrrugadas que parecían pés, o nariz esnaquizado tras unha pelexa cun borracho que lle pegou unha «dentellada». Ao seu lado, un can grande e tan feroz coma o amo, presentando ambos unha estampa aterradora. Eran chuspidiños. Malos coma os bechos. No seu tugurio, o after hours de mariñeiros e da nosa tropa de despezamento, ás catro ou cinco da mañá había overbooking no sucio mostrador de formica acugulado de copas de sol e sombra, coñac, quina Sansón, caña.
Sacaba a lambadas aos borrachos «que non sabían mexar». Na tele, un vídeo de porno duro animaba aos pescos antes de embarcar. Por alí adoitaba pasar Pepe do Tira do Cordel tras tres días de tana e poñíase a cantar, con magnífica voz e camisa aberta, mentres a muller esperáballe fóra con cara de poucos amigos. Ou Carloto era home de trato e palabra, amigo dos amigos, con callos no corazón. O meu tío Manolo usábao como axente en terra, para dar avisos e noticias frescas, conseguir cousas, advertir cando facía bo mar para saír desde A Coruña a faenar no casco do Casón. Non alcanzou a ver o fin de século. Con el foise un lobo de mar reconvertido; dos tempos de Stevenson, dos tempos de Ulises. Unha taberna cápsula do tempo e memoria de quebrantos.
